پژمان بختیاری
نصیر میرجانی
حسین پژمان بختیاری شاعر، محقق و مترجم در ۱۲۷۹ ش. در تهران به دنیا آمد. پدرش علی‌مرادخان میرپنج بختیاری و مادرش عالم‌تاج قائم مقامی متخلص به ژاله، شاعر و از خاندان میرزا ابوالقاسم قائم مقام فراهانی بود. در نوجوانی سرودن شعر را آغاز کرد. ابتدا تخلص «سرمست» و بعدها «پژمان » را برگزید. به مدرسه سن لوئی رفت و به زبان فرانسه تسلط یافت. وی در آنجا همکلاس نیما یوشیج و شاگرد نظام وفا بود.
پس از فارغ‌التحصیلی، در وزارت پست استخدام شد و در همان دوران از محضر فروزانفر نیز بهره‌مند گردید. وی با شاعرانی چون ایرج میرزا، ملک الشعرای بهار، مهدی سهیلی مصاحبت داشت. به عقیدۀ او شعر ارزشمند، لذت‌بخش و دارای جذبۀ روحی و آهنگ است. ازین‌رو از نوپردازانی که هر سه جنبه را رعایت نمی‌کنند، انتقاد کرده است.
پژمان وطن‌پرستی پرشور بود. این موضوع در شعر معروف «مهر ایران زمین» ( سال ۱۳۲۰ زمان حضور متفقین) آشکار است:
اگر ایران به جز ویران‌سرا نیست من این ویران‌سرا را دوست دارم
اگر تاریخ ما افسانه رنگ است من این افسانه‌ها را دوست دارم
وی اشعاری در مدح و ستایش امام علی و امام حسین علیهما‌السلام هم دارد.
1.
پيوند الفت با علی بستيم از جان يا علی
ره نيست از ما تا علی، ما با علی، با ما علی
مولا علی مولا علی
سلطان شهر «لا فتي»، مسند‌فروز «هل اتی»
بحر كرم، كان عطا، در ملك دين يكتا علی
مولا علی مولا علی
در جمله اقوام عرب، هم در حسب، هم در نسب
«من كنت مولی» ای عجب، زيبد كه را؟ الا علی
مولا علی مولا علی
2.
سرور آزادگان شاه شهیدان مر شما را
گفته اندرزی که باید چون گهر در گوش کردن
بر نتابد همت آزاده بار بندگـی را
گر شود آزاد ماندن ور نشد آزاد مردن
سرانجام در سوم آذر 1353 در‌گذشت و در بهشت زهرا به خاک سپرده شد.